តើខ្មោចគឺជាអ្វី?

នេះគឺជាសំណួរមួយដែលធ្វើឲ្យមនុស្សជាច្រើន ពិសេសអ្នកមានជំនឿនិងអ្នកវិទ្យាសាស្ត្រឈឺក្បាលវិលមុខ និងជជែកគ្នាបែកច្រវែតែតដោយអ្នកមានជំនឿថា វាពិតជាមានខ្មោចមែន តែអ្នកខ្លះថាវាគ្មានខ្មោចស្អីទេ។

តែទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏នៅតែធ្វើឲ្យមនុស្សភាគច្រើននៅតែមានជំនឿថា ខ្មោចពិតជាមាន ហើយថែមទាំងភាគច្រើនសុទ្ធតែខ្លាចខ្មោចទៀតផង។ នោះគឺខ្មោចជាវិញ្ញាណអ្នកដែលស្លាប់ទៅបង្ហាញខ្លួន ឬរូប ឬស្រមោល របស់ខ្លួនតាមអ្វីដែលគេហៅថា វិញ្ញាណ ឬកម្លាំងនៃវិញ្ញាណចេញពីរូបកាយ។

អ្នកខ្លះលើកថា ហេតុអ្វីពេលខ្លះគេមិនអាចឃើញខ្មោចបែរជាខ្មោចមើលឃើញមនុស្ស។ ក្រុមអ្នកអភិរក្សវិញ្ញាណសាស្ត្រលើកថា នេះដោយសារថាមពលនៃកែវភ្នែករបស់មនុស្សយើង មិនមានកម្លាំងខ្លាំងក្លាអាចមើលនូវវិញ្ញាណដែលមានលក្ខណៈផ្សេងៗ ឬចំហាយនៃដួងវិញ្ញាណនោះបាន ដូចជាយើងពុំអាចមើលឃើញខ្យល់ ឬរលកសំឡេងបានឡើយ។ ប្រសិនបើយើងគ្រាន់តែគិតថា អ្វីដែលយើងមើលមិនឃើញហើយបែរ ជាយើងសន្និដ្ឋានថា “គ្មាន” នោះវាពិតជាការសន្និដ្ឋានដ៏ធ្វេសប្រហែសមួយ។

នៅលើលោកនេះ ទោះបីមនុស្សយើងប្រកាន់នូវជំនឿសាសនា ឬមិនមានសាសនា ប៉ុន្តែពួកគេសុទ្ធតែមានជំនឿថា មានវិញ្ញាណអមនុស្សដែលគេតែងតែមានអារម្មណ៍ភ័យខ្លាច។ ក្នុងនោះសូម្បីតែសត្វចតុប្បាទដូចជា គោ ក្របី ឆ្កែ... តើមានមនុស្សណានិយាយអំពីខ្មោចព្រាយបិសាចធ្វើឲ្យវាខ្លាច ហេតុអ្វីក៏សត្វទាំងនោះមានការភ្ញាក់ផ្អើលរត់ មានអ្វីមកបន្លាចវា ហេតុអ្វីក៏ឆ្កែលូក្រលួច (អ្នកខ្លះថាវាលូឃើញខ្មោច អ្នកខ្លះថាវារកឈ្មោល)។ គេពុំអាចដឹងជំនួសពពួកសត្វទាំងនោះថាតើវាឃើញខ្មោច ឬអត់នោះទេ ប៉ុន្តែសត្វតែងតែមានញាណទី៦ វាអាចដឹងបានមុន បើទោះបីជាវាឃើញ ឬមិនឃើញក៏ដោយ ក្នុងនោះដូចជាពពួកស្រមោចមុនពេលមានភ្លៀង វាតែងតែនាំគ្នាជញ្ជូនកូនដៅរកកន្លែងផុតពីទឹក។ល។

ព្រះសំវរវិជ្ជាបណ្ឌិត សុខ ប៊ុនធឿន ព្រះចៅអធិការវត្តនន្ទមុន្នី និងជាព្រះវិន័យធម៌អនុគណខណ្ឌមានជ័យ មានសង្ឃដីការលើកឡើងថា តាមព្រះពុទ្ធសាសនា រឿងខ្មោច ឬវិញ្ញាណខ្មោចពិតជាមានមែន។ ព្រះតេជគុណមានសង្ឃដីកាថា មនុស្សស្លាប់ទៅព្រលឹង វិញ្ញាណអ្នកស្លាប់នោះ មានការបែងចែកជា៣ប្រភេទ។ ទី១ គឺមនុស្សដែលស្លាប់ភ្លាមៗមិនកំណត់ពេលដូចអ្នកស្លាប់តៃហោង ដូចជាចង.ក គ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍ ឬដោយប្រការប៉ះទង្គិចក្រៅពីជំងឺ គឺព្រលឹង ឬវិញ្ញាណនោះ ពុំអាចទៅរកចាប់ភពថ្មីៗភ្លាមៗទេ។

មិនតែប៉ុណ្ណោះថែមទាំងមានថាមពលខ្លាំងរហូតពុំដឹងខ្លួនឯងថាស្លាប់ទៀតផង។ ទី២ ស្លាប់ភ្លាមកើតភ្លាមនោះ គឺក្រុមពពួកដែលបានធ្វើបុណ្យ ធ្វើអំពើកុសលល្អ ពេលជិតស្លាប់ក៏នឹកឃើញអំពើល្អក៏កើតទៅទីឋានល្អ និងមនុស្សទេវតា។សម្រាប់អ្នកសាងអំពើបាបច្រើន ច្រើនតែមុនស្លាប់ក៏នឹកឃើញអំពើអាក្រក់របស់ខ្លួនជម្រុញឲ្យព្រលឹងវិញ្ញាណទៅកើតទៀត តែកើតនៅទីឋានមិនសមគួរ។

ទី៣ ស្លាប់ហើយមិនកើតវិញទេ គឺសម្តៅដល់ព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធ និងព្រះអរហន្តដែលលោកបានសម្រេចគុណធម៌ខ្ពស់។ មិនមែនតែនៅកម្ពុជាយើងទេ មនុស្សលោកភាគខាងកើតកាលពីមុនគ្រិស្តរាជ ជាពិសេសជនអម្បូរ អៃឃុប បុរាណ មានជំនឿថា សេចក្តីស្លាប់មិនមែនជាការបញ្ចប់ជីវិតនោះទេ ក៏ប៉ុន្តែជាការចាប់កំណើតសារជាថ្មីនៅក្នុងលោកនៃវិញ្ញាណ។

នៅក្នុងក្បួនតម្រានៃសេចក្តីស្លាប់របស់ជនអម្បូរអៃឃុបបានគូសបញ្ជាក់ថា “នៅពេលសេចក្តីស្លាប់ចូលមកដល់រាងកាយដែលជាទីអាស្រ័យ របស់វិញ្ញាណដល់ទីបញ្ចប់ក្នុងការបំពេញការងារវិញ្ញាណ និងញែកចេញពីរាងកាយ។ នៅពេលនោះទូកមាសក៏បានអណ្តែតមកទទួលវិញ្ញាណ រួចអណ្តែតទៅតាមទន្លនៃសេចក្តីស្លាប់”។

នៅពេលថ្ងៃធ្វើដំណើរក្រោមផ្ទៃដីដែលងងឹតសូន្យសុងគ្មានពន្លឺពីទេវតា លុះដល់ពេលយប់ក៏ផុសមកធ្វើដំណើរនៅលើភពផែនដីក្រោមពន្លឺដួងចន្ទ្រា និងហ្វូងតារា។ បន្ទាប់ពីការថ្លឹងថ្លែងអំពើល្អ និងអាក្រក់ពីបេះដូងហើយនោះ ក៏ត្រូវទូកមាសបញ្ជូនវិញ្ញាណត្រឡប់ទៅកាន់សង្ខារចាស់មុនពេលលះបង់សង្ខារទៅរស់រានមានជីវិតឡើងវិញនៅក្នុងពិភពលោកម្តងទៀត។ ជនហិណ្ឌូប្រទេសឥណ្ឌាសម័យបុរាណមានជំនឿថាជីវិតគឺការកើតហើយស្លាប់វិលបន្តគ្នា។ មនុស្សកាលណាអស់ខ្យល់ដង្ហើមហើយនោះ ក៏ធ្វើដំណើរទៅកាន់លោកនៃវិញ្ញាណ ។ សូមរងចាំអាននូវភាគបន្ត !!

ប្រភពពី៖ DTN-News