ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ខ្ញុំគ្មានតម្លៃអ្វីទាល់តែសោះ គ្មានតម្លៃនឹងសាកសមធ្វើអ្វីមួយ ឬ ទទួលបានអ្វីមួយទាល់តែសោះ ។ តើខ្ញុំមានអ្វីខ្លះដែលល្អ ដែលសាកសមនឹងទទួលបាននូវរបស់ទាំងអស់នោះ ។ ខ្ញុំគ្មានជំនាញពិតប្រាកដ ។ ខ្ញុំមិនមែនជាកូនដែលចេះជួយទុក្ខធុរះឪពុកម្តាយ ជាកូនកំជិល ដេកចាំតែឪពុកម្តាយធ្វើអោយ និង បំរើ ។ ពេលមានបញ្ហា ខ្ញុំហាក់តែងទំលាក់កំហុសទៅលើអ្នកដទៃ និង ទៅលើខ្លួនឯង ។ ខ្ញុំពូកែតែនិយាយ តែធ្វើមិនកើត ។ មានគំនិត តែមិនដែលមានឆន្ទះក្នុងការធ្វើវាចេញអោយបានសំរេច ។ បានត្រឹមតែការនិយាយ តែបើធ្វើមែនទែនគឺមិនមានអ្វីជាលទ្ធផលដុំកំផួន ។ គ្មានឯករាជ្យភាពខ្លួនឯង ។ ពឹងអាស្រ័យទៅលើអ្នកដទៃក្នុងការបំពេញការងារ ។ លទ្ធផលការងារកើតចេញពីស្នាដៃអ្នកដទៃ ។ ខ្វះភាពជឿជាក់ក្នុងការធ្វើវាដោយខ្លួនឯង ។ មានការរំពឹងទុកចង់បានខ្ពស់ តែភ័យខ្លាច ខ្វះភាពក្លាហានក្នុងការធ្វើវា ។ តើខ្ញុំមានសិទ្ធ ឬ មានសមត្ថភាពអ្វីក្នុងការប្រាប់អ្នកដទៃអំពីការគ្រប់គ្រងភាពតានតឹងចិត្ត បើខ្ញុំខ្លួនឯងមិនអាចគ្រប់គ្រងអារម្មណ៍ខ្លួនឯងបានផង ។ តើខ្ញុំមានអ្វីក្នុងការប្រាប់អ្នកដទៃអោយធ្វើជាបុគ្គលិកល្អ មកធ្វើការទាន់ម៉ោង ខិតខំប្រឹងធ្វើការ បើខ្លួនឯងមិនអាចធ្វើវាបានផង ។ តើខ្ញុំមានសិទ្ធិអ្វីក្នុងការរិះគន់អ្នកដទៃ អ្នកនយោបាយ បើខ្ញុំខ្លួនឯងមិនទាន់អាចធ្វើជាកូនល្អក្នុងគ្រួសារបានផង ។ តើខ្ញុំមានអ្វីដែលអាចផ្តល់អោយសង្គម បើខ្ញុំមិនទាំងអាចផ្តល់ជូនគ្រប់គ្រាន់ដល់គ្រួសារផង ។ តើខ្ញុំមានសិទ្ធិអ្វីក្នុងការទាមទារ អោយសង្គមនេះក្លាយជាសង្គមល្អ បើទាំងខ្លួនឯងមិនអាចជួយដោះស្រាយបញ្ហាក្នុងគ្រួសារបានផង ។ តើខ្ញុំមានសិទ្ធិអីក្នុងការរិះគន់អ្នកដទៃ បើខ្ញុំខ្លួនឯងមិនអាចទ្រាំបានផងជាមួយនឹងពាក្យស្តីបន្ទោសបន្តិចបន្តួចពីឪពុកម្តាយខ្លួនឯង ។
ខ្ញុំពិតជាមើលមិនឃើញនោះទេនូវតម្លៃជីវិតរបស់ខ្ញុំ ។ តើខ្ញុំចង់ធ្វើអ្វីអោយពិតប្រាកដក្នុងពេលអនាគត ។ តើខ្ញុំពិតជាមានអ្វីដែលចាំបាច់ក្នុងការធ្វើអ្វីផ្តល់អោយអ្នកដទៃបានដែរឬទេ? បើក្នុងពេលនេះខ្ញុំមិនអាចសូម្បីតែបំពេញសេចក្តីត្រូវការរបស់ខ្លួនឯងបានផង?
ខ្ញុំពិតជាមានអារម្មណ៍ធុញទ្រាន់ណាស់ ជាមួយនឹងអ្វីៗនៅជុំវិញខ្លួនខ្ញុំ ។ ខ្ញុំពិតជាមានអារម្មណ៍ធុញទ្រាន់ណាស់ជាមួយនឹងខ្លួនឯង ។ ខ្ញុំមិនមែនជាអ្វីដែលខ្ញុំចង់មាន ។ ខ្ញុំមិនចូលចិត្តខ្លួនឯង ។ ខ្ញុំខ្សោយណាស់ ទន់ជ្រាយណាស់ ងាយបោះបង់ណាស់ ។ តាំងពីតូចរហូតមកដល់ពេលនេះ តើខ្ញុំសំរេចអ្វីបានខ្លះនៅក្នុងជីវិត ?
ធម្មជាតិហាក់ផ្តល់អ្វីល្អៗដល់ខ្ញុំច្រើនណាស់ តែខ្ញុំហាក់មិនចេះប្រើប្រាស់វា និង ថែររក្សាវាអោយបានល្អ ។ អ្វីៗហាក់កំពុងបាត់បង់ទៅវិញហើយ ទាំងខ្ញុំមិនបានប្រើប្រាស់វា ។
ខ្ញុំប៉ងចង់ចេះដឹង តែខ្ញុំខ្ជិលអាន ។ ខ្ញុំចង់ពង្រឹងភាសាអង់គ្លេស តែខ្ញុំខ្ជិលរៀន ។ ខ្ញុំចង់ចេះលេងភ្លេង តែខ្ញុំខ្ជិលហ្វឹកហាត់ ។ ខ្ញុំចង់បានអាហារូបករណ៍ តែខ្ញុំមិនចង់បំពេញទម្រង់ពាក្យសុំ ព្រោះវាលំបាក ។ ខ្ញុំចង់បានប្រាក់ខែច្រើន តែខ្ញុំហាក់ខ្ជិលធ្វើការ មិនខិតខំអភិវឌ្ឍន៍ខ្លួនឯង ។ ខ្ញុំចង់បានតួនាទីល្អ តែខ្លាចការលំបាកក្នុងការបំពេញតួនាទីនោះ ។ ខ្ញុំមានការចង់បានល្អៗច្រើន តែវាគ្រាន់តែជាក្តីស្រមៃ ដែលគ្មានសកម្មភាពតែប៉ុណ្ណោះ ។ វាគ្មានប្រយោជន៍អ្វីទេ សំរាប់ខ្ញុំ ។ ខ្ញុំគ្រាន់តែពូកែគិត តែមិនពូកែធ្វើ ។ ខ្ញុំខ្វះការប្តេជ្ញាចិត្ត ខ្វះឆន្ទះក្នុងការជំនះការលំបាក ។ តើខ្ញុំមានអ្វីល្អខ្លះទៅ ? ខ្ញុំពិតជាមានអ្វីល្អ តែតើខ្ញុំពិតជាមានឆន្ទះក្នុងការប្រើវាដែរឬទេ?
ជោគជ័យរបស់ខ្ញុំ កើតឡើងច្រើនជាងនៅពេលដែលខ្ញុំស្ថិតក្នុងវ័យកុមារ ។ តែពេលដែលខ្ញុំចាប់ផ្តើមធំធាត់ឡើង ជោគជ័យដែលខ្ញុំសំរេចបានហាក់កាន់តែតិចទៅ តិចទៅ ។ ខ្ញុំហាក់ពេញចិត្តជាង ជាមួយនឹងខ្លួនឯងក្នុងវ័យកុមារ ។ ខ្ញុំខិតខំណាស់ ។ ខ្ញុំតស៊ូណាស់ ក្នុងការសិក្សា ។ តែអ្វីៗហាក់ដូចជាខុសប្លែកនៅពេលដែលខ្ញុំធំឡើង ។ ខ្ញុំនៅតែស្រលាញ់ការសិក្សា តែខ្ញុំមិនបានអនុវត្តចេញនូវអ្វីដែលខ្ញុំគិតឬចង់នោះទេ ។ ខ្ញុំមិនដឹងសូម្បីតែខ្លួនឯងចង់បានអ្វីផង ។ បរាជ័យណាស់ខ្ញុំ ។
តើខ្ញុំចង់បានអ្វី?
ខ្ញុំចង់បានជំនឿចិត្តមួយចំពោះខ្លួនឯង ។ ខ្ញុំចង់អោយខ្លួនឯងជាមនុស្សម្នាក់ក្លាហាន ហ៊ានធ្វើអ្វីដែលគួរធ្វើ មិនខ្លាចកំហុស មិនភិតភ័យដោយសារពាក្យរិះគន់ ហ៊ាននិយាយអ្វីដែលចង់និយាយ ។ ហ៊ានសំរេចចិត្តទាក់ទងនឹងរឿងមិនសំខាន់ ដោយមិនសាំញាំច្រើន ។ ហ៊ានធ្វើការផ្លាស់ប្តូរ ដើម្បីឈោងចាប់ឬទទួលបាននូវបទពិសោធន៍ដែលថ្មី ។ មានឯករាជ្យភាព ក្នុងការបំពេញកិច្ចការងារ ។ មានការខិតខំប្រឹងប្រែង មិនងាយបោះបង់ តស៊ូ ជំនះបញ្ហា និង ចេះដោះស្រាយបញ្ហាដែលប្រឈម ។ ចេះមានភាពបត់បែនក្នុងការឆ្លើយតបភ្លាមៗជាមួយនឹងបញ្ហាដែលមាន ។ មានទំលាប់រស់នៅសកម្មជាងមុន ។ ចេះទំនាក់ទំនងល្អជាមួយមនុស្សជុំវិញខ្លួន ។ ផ្តោតក្នុងការធ្វើអ្វីដែលអាចធ្វើបាន ជាជាងមិនធ្វើឬបោះបង់វាដោយសារតែមិនមានអ្វីគ្រប់គ្រឿង ។ មានឆន្ទះក្នុងការឆ្ពោះទៅមុខ ទំលុះការលំបាក ទឹកមុខពោរពេញដោយក្តីសង្ឃឹម មិនរារែក មិនអល់អែក ឈានជើងទៅមុខពោរពេញដោយស្មារតីភ្លឺថ្លា និងពោរពេញដោយភាពជឿជាក់ និងមានជំនឿថា ខ្ញុំពិតជាអាចធ្វើវាបាន ។ ខ្ញុំអាចនឹងត្រូវការការគាំទ្រពីខាងក្រៅ តែអ្វីដែលមិនអាចខ្វះបាន គឺការគាំទ្រពីខាងក្នុង ។ វាជាកម្លាំងចិត្តចេញពីក្នុងខ្លួន ។ វាជាជំនឿដែលខ្ញុំមានចំពោះខ្លួនឯង ។
តើអ្វីទៅដែលអាចជួយខ្ញុំអោយបង្កើតបាននូវជំនឿចិត្តនេះ?
ខ្ញុំគិតថា វាមិនមែនកើតចេញពីអ្នកដទៃនោះទេ ។ តែជាអ្វីដែលកើតចេញពីខ្ញុំខ្លួនឯង ។ វាអាចកើតចេញពីទង្វើដែលខ្ញុំធ្វើជាប្រចាំថ្ងៃក្នុងការរស់នៅ ។ វាអាចកើតចេញពីការគិតដែលខ្ញុំនិយាយប្រាប់មកកាន់ខ្លួនឯង ។ វាជាសមត្ថភាពក្នុងការសង្កេត ចាប់អារម្មណ៍ និង អោយតម្លៃទៅលើជោគជ័យតូចៗដែលខ្ញុំសំរេចបានជារៀងរាល់ថ្ងៃ ។ វាអាចកើតចេញពី ការដែលខ្ញុំគោរពទៅតាមពាក្យសន្យាដែលខ្ញុំបានសន្យាជាមួយនឹងខ្លួនឯង ។ វាមិនមែនកើតចេញពីលេសដែលខ្ញុំមាន ក្នុងការគេចវេសចេញពីអ្វីដែលខ្ញុំសន្យាថានឹងធ្វើនោះទេ ។ វាមិនមែនកើតចេញពីពាក្យលើកទឹកចិត្តពីអ្នកដទៃនោះផងដែរ ។ វាកើតចេញពីការលំបាក គឺកិច្ចការដែលខ្ញុំគិតថាលំបាក តែខ្ញុំអាចជំនះវាបាន ធ្វើវាបាន ។ វាកើតចេញពីការសំរេចបាននូវអ្វីដែលខ្ញុំបានតាំងចិត្តថានឹងធ្វើ ។ រាល់ពេលដែលខ្ញុំកុហកខ្លួនឯង ខ្ញុំគឺកំពុងតែដកហូតចេញបន្តិចម្តងៗនូវជំនឿចិត្តចំពោះខ្លួនឯង ។ ពេលដែលខ្ញុំកុហកខ្លួនឯង គឺវាប្រៀបដូចជាខ្ញុំបានចាយនូវជំនឿចិត្តខ្លួនឯងក្នុងការទិញរបស់អ្វីមួយដែលធ្វើអោយខ្ញុំស្រួលខ្លួនមួយរយះដូច្នេះដែរ ។ កាលណាខ្ញុំកុហកខ្លួនឯងកាន់តែច្រើន ជំនឿចិត្តដែលខ្ញុំមានសល់ក៏កាន់តែតិច ។ ការមិនពេញចិត្តចំពោះខ្លួនឯងកើតឡើងកាន់តែច្រើន ព្រោះខ្ញុំមិនអាចធ្វើអ្វីដែលខ្ញុំបានសន្យាថានឹងធ្វើ ។
តើខ្ញុំត្រូវធ្វើយ៉ាងដូចម្តេចដើម្បីបង្កើតជំនឿចិត្តលើខ្លួនឯង?
ធ្វើអ្វីដែលខ្ញុំត្រូវធ្វើ ។ ពិបាក មិនចេះ ហត់នឿយ ឯកា ខ្លាំង ងងុយគេង ខ្មាស់អៀន ភ័យខ្លាច រវល់ អ្វីក៏ដោយ ខ្ញុំមិនត្រូវចុះចាញ់នឹងអារម្មណ៍ទាំងអស់នេះឡើយ ។ ទាំងនេះជាអារម្មណ៍ដែលនឹងកើតមានចំពោះខ្ញុំ ។ ចាញ់និងឈ្នះគឺស្ថិតនៅត្រង់ថាតើខ្ញុំនឹងបន្តជំនះធ្វើវា ឬផ្អាកធ្វើវានៅពេលអារម្មណ៍ទាំងនេះកើតឡើង ។ បើខ្ញុំជំនះធ្វើវា ខ្ញុំឈ្នះ ។ តែបើខ្ញុំមិនធ្វើវា ផ្អាកធ្វើវា ដោយប្រើវាជាលេស ខ្ញុំចាញ់ ។
ផ្លាស់ប្តូរទម្លាប់ក្នុងការរស់នៅ ។ រស់នៅដោយសកម្ម ។ បង្កើតកាលវិភាគហាត់ប្រាណ ដោយមានម៉ោងជាក់លាក់ និងត្រូវព្យាយាមគោរពតាមកាលវិភាគនិងអនុវត្តវា ដោយគ្មានលេស ។
ឧបសគ្គ? តើអ្វីទៅជាឧបសគ្គ? គ្មានទេឧបសគ្គ ។ ឧបសគ្គ គ្រាន់តែជាពាក្យដែលធ្វើអោយអ្នកលំបាក ។ ឧបសគ្គគឺគ្មានទេ ។ តែជាទូទៅពាក្យ ឧបសគ្គគឺគេប្រើសំដៅទៅលើអ្វីដែលលំបាក ។ ខ្វះឡានដឹក គឺអាចជាឧបសគ្គ ។ ពាក្យនេះវាអាចជា ពាក្យមួយដែលធ្វើអោយផ្លូវចិត្តយើងរុញរា ជាពិសេសនៅពេលណាដែលយើងយល់ថា វាមានទំហំជាងអ្វីដែលយើងអាចធ្វើបាន ។ តែតាមពិតជាក់ស្តែងទៅ វាមិនមានរូបរាងនោះទេ ។ វាមិនលេចឡើងនោះទេ ។ វាជាអ្វីដែលយើងស្រមៃ ។ វាជាការយល់ឃើញ ។ តែវាមិនមែនជាការពិតនោះទេ ។ ចូរព្យាយាមប្រាប់ខ្លួនឯងថា គ្មានទេឧបសគ្គនៅលើលោកនេះ ។ គ្មានទេឧបសគ្គ ។ អ្វីដែលអ្នកជួបគឺគ្រាន់តែជាការលំបាក ។ រាល់ការលំបាកគឺសុទ្ធតែមានជំរើសក្នុងការដោះស្រាយ ។ ប្រសិនបើអ្នកគិតថាអ្វីដែលរារាំងអ្នកគឺជា ឧបសគ្គ អ្នកអាចនឹងត្រូវរាំងស្ទះដោយសារវា ។ អ្នកអាចនឹងបោះបង់ចោលនូវអ្វីដែលអ្នកត្រូវធ្វើ ដោយសារតែអ្នកយល់ថា ឧបសគ្គនោះបានបិទផ្លូវអ្នក ឬ ធ្វើអោយអ្នកទាល់ច្រក មិនអាចបន្តដំណើរឆ្ពោះទៅមុខទៀតបាន ។ តែបើអ្នកគិតថាឧបសគ្គដដែលនោះជាការលំបាក វាគ្រាន់តែជាអ្វីដែលទាមទារអ្នកអោយចំណាយពេលច្រើនជាងមុន ឬ ខិតខំប្រឹងប្រែងខ្លាំងជាងមុនដើម្បីឆ្ពោះទៅមុខបានតែប៉ុណ្ណោះ ។ នេះហើយជាភាពខុសគ្នារវាង ឧបសគ្គ និង ការលំបាក ។
ស្មោះត្រង់នឹងខ្លួនឯង ។ បើសន្យាថាខ្លួនឯងនឹងធ្វើអ្វីមួយហើយ ត្រូវព្យាយាមធ្វើវាអោយបាន ទោះបីជាលំបាកយ៉ាងណាក៏ដោយ ។ កុំកុហកខ្លួនឯង ។
ត្រូវមានគោលដៅច្បាស់លាស់ ។ កំណត់អំពីអ្វីដែលខ្លួនឯងចង់សំរេចបានក្នុងរយះពេលជាក់លាក់ណាមួយ ។ឧទាហរណ៍៖ នៅក្នុងឆ្នាំ ២០១៦ នេះអ្វីដែលខ្ញុំចង់អោយខ្លួនឯងអាចហែលទឹកបាន ។ អ្វីដែលអ្នកចង់សំរេចបានត្រូវមានភាពជាក់លាក់ ហើយអ្នកត្រូវកំណត់ពេលវេលាអោយបានច្បាស់លាស់ថាតើអ្នកចង់សំរេចវាអោយបាននៅពេលណា ក្នុងឆ្នាំ ២០១៦? ត្រឹមខែ ៦ ឬ ត្រឹមខែ ១២ នៃ ឆ្នាំ ២០១៦? តើអ្វីខ្លះដែលអ្នកនឹងត្រូវធ្វើ និង ត្រូវការដើម្បីសំរេចគោលដៅនេះ ? គោលដៅនិងពេលវេលាសំរាប់សំរេចអោយបាន ត្រូវមានភាពប្រាកដនិយម ឬបានន័យថា វាត្រូវសមស្របទៅតាមស្ថានភាពជាក់ស្តែង និងអាចទៅរួច ឬអ្នកអាចមានលទ្ធភាពក្នុងការសំរេចវាបានតាមកាលកំណត់នោះ ។ កុំដាក់សម្ពាធខ្លាំងពេកចំពោះខ្លួនឯង ឬ កំណត់ពេលវេលាខ្លីពេក ដែលធ្វើអោយអ្នកមិនអាចសំរេចវាបាន ។ ការធ្វើដូច្នេះ អាចនឹងបង្កអោយអ្នកមានអារម្មណ៍បរាជ័យ ឬ បង្កភាពតានតឹងមិនចាំបាច់ដល់ខ្លួនឯង ។
ជូនពរដល់ខ្លួនឯង ។ ផ្តល់កម្លាំងចិត្តដល់ខ្លួនឯង ដោយលើកទឹកចិត្តខ្លួនឯង ហ៊ានសើចសប្បាយចំពោះអ្វីដែលខ្លួនឯងធ្វើមិនទាន់បានល្អ និងចាត់ទុកថាវាជាមេរៀន ។ ការគិតវិជ្ជមានចំពោះខ្លួនឯង ជាពិសេសនៅពេលដែលជួបការលំបាក គឺជាចលករមួយដែលជំរុញអោយខ្លួនឯងនៅតែបន្តឆ្ពោះទៅមុខ និងជួយអោយយើងបង្កើតបាននូវក្តីសង្ឃឹមមួយដែលមិនងាយរលត់ ។ កម្លាំងចិត្តចេញពីក្នុងខ្លួនគឺប្រៀបដូចជាប្រេង ឯក្តីសង្ឃឹមគឺប្រៀបដូចជាភ្លើង ។ អ្នកត្រូវការវាទាំងពីរដើម្បីប្រើធ្វើជាអង្កត់ភ្លើងសំរាប់នាំផ្លូវអ្នកឆ្ពោះទៅកាន់គោលដៅរបស់អ្នក ។
ជូនពរអោយមានក្តីសង្ឃឹមនិងកម្លាំងចិត្តយ៉ាងពេញប្រៀបនៅក្នុងចិត្ត គំនិត ស្មារតីរបស់អ្នក ។
Copyrighted: Moha Sneha
0 comments:
Post a Comment