ថ្ងៃមួយមានព្រះសង្ឃជាច្រើនអង្គបាននិមន្តទៅទីកន្លែងណាមួយ ដើម្បីសម្តែងធម៌ទេសនា ដែលមានរួមដំណើរជាមួយនឹងឧបាសកឧបាសិកាជាច្រើននាក់។
មិនយូរប៉ុន្មានព្រះសង្ឃ និងឧបាសកឧបាសិកាទាំងនោះក៏បានដើរដល់កន្លែងមួយ ដែលមានដើមឈើធំៗជាម្លប់ត្រជាក់ ហើយនៅក្បែរនោះមានត្រពាំងទឹកមួយ។ សម្តេចព្រះសង្ឃក៏បានហៅកូនសិស្ស ហើយប្រាប់ថា, «អាត្មារស្រែកទឹកណាស់, ចូរញោមទៅដួសទឹកនៅក្នុងត្រពាំងក្បែរនេះអោយអាត្មារបន្តិចមក»។
កូនសិស្សក៏បានដើរចុះទៅត្រពាំង។ គាត់ក៏បានយកធុងមួយដួសទឹកត្រពាំងនោះ ប៉ុន្តែពេលដែលគាត់មើលទៅទឹកដែលបានដួសនោះកខ្វក់ខ្លាំងណាស់ មានសុទ្ធតែកករ។
កូនសិស្សឃើញដូចនេះហើយគិតថា, «តើអញអោយលោកគ្រូឆាន់យ៉ាងម៉េចទៅ បើទឹកនេះសុទ្ធតែកករអ៊ីចឹង?»
គិតរួចគាត់ក៏ចាក់ទឹកនោះចោល ហើយត្រលប់ទៅជួយសម្តេចព្រះសង្ឃវិញទាំងដៃទទេរ។ ពេលដែលគាត់ទៅដល់គាត់បានប្រាប់ទៅសម្តេចព្រះសង្ឃថា, «ទឹកកខ្វក់ណាស់មានសុទ្ធតែកករ។ ករុណាគិតថាលោកគ្រូមិនអាចឆាន់បានទេ»។
កន្លះម៉ោងក្រោយមក, សម្តេចព្រះសង្ឃក៏ប្រាប់ទៅកូនសិស្សដដែលអោយទៅដួសទឹកនៅត្រពាំងនោះម្តងទៀត។
កូនសិស្សនោះក៏ទៅ ហើយនៅតែឃើញទឹកត្រពាំងមានសុទ្ធតែកករ។
គាត់ក៏រត់មកប្រាប់សម្តេចព្រះសង្ឃដូចមុនទៀត។
មួយសន្ទុះក្រោយមក, សម្តេចព្រះសង្ឃក៏បានប្រាប់អោយកូនសិស្សដដែលទៅដួសទឹកម្តងទៀត។
ម្តងនេះ, កូនសិស្សបានឃើញទឹកត្រពាំងរងថ្លា។ គាត់ក៏ដួសទឹកដាក់នៅក្នុងធុងទឹក ហើយយកមកអោយសម្តេចព្រះសង្ឃ។
សម្តេចព្រះសង្ឃកាលបើបានឃើញដូចនេះហើយ ក៏បែរមុខសួរទៅកូនសិស្សថា, «ឃើញទេថាឯងបានធ្វើអោយទឹករងកករ។ ឯងទុកវាចោលដោយមិនរវល់ ដូច្នេះកករនឹងរងចុះទៅក្រោម ហើយទឹកក៏ប្រែជាថ្លា»។
ចិត្តរបស់ឯងក៏ដូចគ្នាដែរ។ ពេលដែលវាទទួលការរំខាននោះ, ឯងគ្រាន់តែទុកវាចោលអោយទៅតាមដំណើរទៅចុះ។ ទុកពេលបន្តិចអោយវា។ វានឹងរសាយបាត់ទៅដោយខ្លួនវា។ ឯងមិនចាំបាច់ខំប្រឹងរំងាប់អារម្មណ៍នោះទេ។ វានឹងរសាយបាត់ដោយមិនបាច់ប្រឹង។
ការមានសន្តិភាពខាងផ្លូវចិត្ត គឺមិនមែនជារឿងដែលត្រូវខំប្រឹងនោះទេ, វាគឺជាដំណើរការនៃការធ្វើចិត្តអោយត្រជាក់។ អ្នកត្រូវធ្វើចិត្តអោយរឹងមាំ ទើបមិនអ្វីដែលអាចមិនរំខានអារម្មណ៍របស់អ្នកបាន៕
0 comments:
Post a Comment