នេះជាប្រវត្តិលោកយាយម៉ៅ ភ្នំបូកគោ! ស៊ែរចេញ ដើម្បីបន់ស្រន់សុំសុខសប្បាយ និង ឆាប់មានលាភជ័យ!

កំពត:ស្ទើរគ្រប់ភ្ញៀវទេសចរដែលមកទស្សនាកម្សាន្តនៅលើទីរមណីយដ្ឋានភ្នំ បូកគោនេះ ពួកគេតែងឈប់សំចតរថយន្តដើម្បីធ្វើភារវកិច្ចគោរព និងអុជធូបថ្វាយដល់រូបសំណាកលោកយាយម៉ៅ ព្រោះពួកគេជឿលើបារមីរបស់លោកយាយគឺខ្លាំងពូកែស័កសក្ដិដែលតែងជួយ និងផ្តល់សេចក្តីសុខដល់កូនចៅរបស់លោកយាយនោះ។រូបសំណាកលោកយាយម៉ៅលើ ភ្នំបូកគោ ត្រូវបានកសាងឡើងនៅចម្ងាយប្រមាណ១៩គីឡូម៉ែត្រពីជើងភ្នំ ហើយនៅសល់តែ១៤គីឡូម៉ែត្រប៉ុណ្ណោះនឹងឡើងដល់កំពូលភ្នំតែម្តង។

រូបសំណាក់នេះទើបតែកសាងឡើងនាពេលបច្ចុប្បន្ននេះទេ កាលពីសម័យបារាំង និងសង្គមរាស្ត្រនិយមមិនមានរូបសំណាកលោកយាយម៉ៅ ឬក៏រូបសំណាកគោរពណាផ្សេងទេ។ប្រវត្តិលោកយាយម៉ៅ តាម លោកតារម្នាក់ដែលជាអ្នករស់នៅតំបន់នេះ ដែលលោកដឹងរឿងប្រវត្តិយាយម៉ៅ តាមព្រឹទ្ធាចារ្យជំនាន់មុនៗដែរនោះបានលើកយកប្រវត្តិនោះមកនិទាន ដូចខាងក្រោម។ក្នុងកាលដែលកន្លងយូរហើយ ពុំដឹងជាសតវត្សរ៍ ទី ប៉ុន្មាន និងពុំដឹងជាក្នុងរជ្ជកាលនៃព្រះមហាក្សត្រិយ៍អង្គណា មានមន្ត្រីស័ក្តិធំម្នាក់នាមពុំប្រាកដ បានកាន់កាប់រាជការជានាយតំបន់នៅតាមឆ្នេរសមុទ្រចាប់តាំងពីរាម រហូតទៅទល់នឹងព្រំដែនសៀម។ មន្ត្រីនេះបានតាំងតំបន់ធ្វើការនៅកោះមូល ព្រោះកោះនេះនៅជិតទល់ដែនសៀម ហើយមានលំហសមុទ្រដ៏ធំ អាចមើលឃើញទូក សំពៅចេញចូលបានដោយងាយក្នុងកិច្ចការពារព្រំដែន ។លោកនាយតំបន់ នេះមានភរិយាឈ្មោះ ម៉ៅ ។

លោកស្រី ម៉ៅ ជានារីមានសន្តានចិត្តប្រាកដនិយម និយាយម៉ាត់ណាម៉ាត់ហ្នឹង ហើយរឹងរូសផង។ ប្រជាពលរដ្ឋទាំងប្រុស ស្រី ចាស់ ក្មេង តែងខ្លបខ្លាចអំណាចលោកស្រីជាងលោកប្រុសទៅទៀត។ ក្រៅពីនេះ លោកស្រីមានបុគ្គលិកលក្ខណៈមួយទៀត គឺកំណាញ់គ្រឿងកាមគុណ។ ស្វាមីរបស់លោកស្រី បានប្ដេជ្ញាចិត្តជាដាច់ខាត ថាមិនឲ្យមានស្រីដទៃណាមកលាយឡំមួយជាពីរឡើយ ។ចំណែកលោកប្រុស វិញ មានអធ្យាស្រ័យផ្ទុយស្រឡះអំពីគំនិតលោកស្រី គឺលោកមានប្រជាប្រិយភាព មានការរាប់អានរាស្ត្រប្រជា មិនប្រកាន់ឋានៈអ្នកមាន ឬអ្នកក្រឡើយ ហើយក្រៅអំពីនេះលោកក៏ពុំប្រកាន់ថា ក្នុងជាតិនេះរូបគាត់ត្រូវមានប្រពន្ធតែមួយនោះទេ ដូច្នេះហើយបានជាលោកហ៊ានក្បត់ចិត្តលោកស្រី ម៉ៅ ដោយបានទៅរួមរ័កនឹងស្រីម្នាក់ទៀត ឈ្មោះនាង ប៉ែន ។ នាង ប៉ែន មានរូបសម្បត្តិឆើតឆាយជាងលោកស្រី ម៉ៅ ហើយវ័យក៏នៅក្មេងផង ធ្វើឲ្យលោកនាយតំបន់ងប់ចិត្តលែងខ្លាចលោកស្រី ម៉ៅ ជាភរិយា ហើយថែមទាំងពុំសូវបាននែបនិត្យនឹងលោកស្រីទៀត ។ដោយកម្លាំងកាម តណ្ហាវាដុតរោល បានធ្វើឲ្យលោកស្រីក្ដៅក្រហាយចិត្តដូចគេយករងើកភ្លើងទៅបង្កប់ ក្នុងដើមទ្រូង។ លោកស្រីបានដាក់កំហិតថា បើលោកប្រុសមិនលះបង់នាង ប៉ែន ចោលទេ លោកស្រីនឹងធ្វើអត្តឃាតដោយវិធីណាមួយពុំខាន។ ពាក្យប៉ុណ្ណេះគួរតែលោកប្រុសស្ដាប់បាន ហើយប្រញាប់ប្រញាល់ដោះស្រាយជាបន្ទាន់ ព្រោះធ្លាប់ដឹងចិត្តលោកស្រីស្រាប់ ប៉ុន្តែដោយស្នេហាវាបាំង កម្លាំងកាមវាបិទធ្វើឲ្យសម្តីលោកស្រីរសាត់តាមខ្យល់ ពុំចូលត្រចៀកលោកប្រុសសោះ មួយលើកដដែល ពីរលើកព្រងើយ បីលើកលើសដើម ។ឱ ! កម្លាំងស្នេហា រោគកាមគុណ តើវាបង្ខំចិត្តលោកស្រីឲ្យលោតដល់កម្រិតណា ? ពាក្យប្ដេជ្ញារបស់លោកស្រីមានប្រសិទ្ធភាពឬទេ ?!មែន! មនុស្សបម្រើនឹកឆ្ងល់គ្រប់គ្នា ថាតើលោកស្រីសម្រាន្តអីក៏យូរម្ល៉េះ! ម៉ោង ៦-៧ ហើយនៅមិនទាន់ក្រោក ទើបចាត់គ្នាឲ្យទៅលបមើល។ ពេលនោះការងឿងឆ្ងល់កាន់តែទ្វេឡើង ព្រោះពុំឃើញរូបលោកស្រីនៅសម្រាន្តសោះឡើយ។ សភាពជ្រួលច្របល់ក៏កើតមានឡើង ទាំងលោកនាយតំបន់ ទាំងអ្នករាជការក្រោមបង្គាប់ ព្រមទាំងអ្នកបម្រើប្រុសស្រី រត់ខ្វែងជើង អ្នកខ្លះរកមើលសព្វកៀនកោះក្នុងផ្ទះ ខ្លះមើលតាមដើមឈើក្រែងលោកស្រីចងក ខ្លះដើរមើលតាមមាត់ទឹក ប៉ុន្តែនៅតែពុំឃើញទៀត ទើបចាត់គ្នាឲ្យទៅរកទីឆ្ងាយៗ ក្រែងលោកស្រីនិរទេសខ្លួន ខ្លះទៅជ្រោយគយ (ឡាំងដាំ) ខ្លះទៅកោះកាពិ ខ្លះទៅពាមក្រសោប និងខ្លះទៀតទៅកោះកុង …។

ពុទ្ធោ នៅព្រឹកនៃថ្ងៃបន្ទាប់ គេឃើញសពលោកស្រីអណ្ដែតទឹកស្ពីងនៅជាយកោះមូល ប៉ែកខាងទិសពាយព្យ ហើយនៅលើរូបកាយសពពុំមានស្នាមជាំដំអ្វី ទើបនាំគ្នាសន្និដ្ឋានថាលោកស្រីប្រាកដជាលោតទឹកសម្លាប់ខ្លួន។ ក្រោយស្រង់សពយកមកលើគោកហើយ លោកនាយតំបន់និងសហការី បានចាត់ចែងធ្វើរោងតម្កល់សព និងរៀបធ្វើបុណ្យតាមប្រពៃណីយ៉ាងអ៊ឹកធឹក។ បន្ទាប់មក លោកនាយតំបន់ក៏លើកនាងប៉ែនឲ្យឡើងជាភរិយាពេញទី ហើយត្រូវបានគេហៅថាលោកស្រីៗ ជាប់រហូតទៅ ។រំលងអំពីមរណកាលនៃ លោកស្រី ម៉ៅ បាន ៣-៤ ខែ អ្នកស្រុកនៅតំបន់នេះចេះតែមានជំងឺ បន្តិចអ្នកនេះឈឺ បន្តិចអ្នកនោះឈឺ ប្រុសក៏មាន ស្រីក៏មាន ចាស់ក៏មាន ក្មេងក៏មាន ហើយពុំមានគ្រូហ្មណាមើលជា ទោះបីបន់ស្រន់អារក្ខ អ្នកតា ឬសែនព្រេនថ្វាយអ្វីៗ ក៏ពុំជាដែរ ខ្លះក៏បាត់បង់ជីវិត ខ្លះក៏នៅទុរនទុរាស្ទើរស្លាប់ស្ទើររស់ ។ហេតុ តែសំណាងមាន អាយុមិនទាន់អស់មិនស្លាប់ ស្រាប់តែមានស្រីម្នាក់យំគក់ទ្រូង គក់ស្មា ហើយស្រែកសួរអ្នកកំដរជំងឺថា ស្គាល់យើងទេ! យើងជានរណា! យើងស្លាប់ដោយសារអ្វី! អ្នកទាំងអស់គ្នាស្រឡាំងកាំង ក្នុងភាពសន្និដ្ឋានថាច្បាស់ជាខ្មោចចូល ហើយក៏បន្លឺឡើងថា យើងខ្ញុំពុំស្គាល់ទេ សូមមេត្តាប្រាប់យើងខ្ញុំផង លោកជាអ្នកណា ? លោកស្លាប់ដោយសារអ្វី ? រូបនោះឆ្លើយថា យើងជាលោកស្រី ម៉ៅ យើងស្លាប់ដោយឈឺចិត្តនឹងប្ដីមានសហាយ បើចង់ជា ត្រូវរករបស់មកថ្វាយយើង ។គ្រួសារអ្នកជំងឺត្រេកអរណាស់ នាំគ្នាសួរអំពីរបស់ដែលត្រូវថ្វាយ តើរបស់អ្វីទៅ ? មានស្ងោរ ក្បាលជ្រូក អាការសាហាវ(ស្រា) កន្ទន់បាក់ក(ចេក) ភិរី(ភ្លេង) ឬក៏ស្រោម(អាវ)នោះ? អ្នកទាំងអស់គ្នាដេញដោលសួរអំពីរបស់ដែលខ្មោចបិសាច តែងត្រូវការ ប៉ុន្តែរូបនោះចេះតែបដិសេធដាច់អហង្ការ យូរណាស់ទើបឆ្លើយទាំងអឹមអៀនថា រកគ្រឿងកាម១គូ មកថ្វាយយើង ទើបយើងឲ្យជា។ អ្នកទាំងអស់គ្នានៅតែស្ដាប់ពុំទាន់យល់ច្បាស់ ក៏នាំគ្នាសួរបញ្ជាក់ទើបរូបនោះឆ្លើយទាំងកំហឹងថារកលិង្គឲ្យយើង ១គូ ព្រោះយើងខ្វះគ្រឿងនេះយូរហើយ ថាតែប៉ុណ្ណោះក៏ចេញពីរូបបាត់ទៅ ហើយទាំងរូបទាំងស្នំ អត់ទ្រាំពុំបានក៏នាំគ្នាសើចគឹលឡើង ។អ្នកទាំងអស់គ្នាឈប់ សង្ស័យ ហើយក៏ចាត់ចែងយកឈើមកធ្វើជាលិង្គ១គូដាក់ថ្វាយ ឯអ្នកជំងឺក៏បានជាសះស្បើយតែរៀងខ្លួន។ មុនដំបូងគេពុំទាន់កំណត់កន្លែងដែលត្រូវដាក់ថ្វាយទេ គឺគេយកលិង្គតង្វាយទៅដាក់ក្រោមដើមឈើធំ ឬ នៅលើដុំថ្ម ហើយអុជធូបនិយាយទៅ លុះយូរៗទៅ ទើបគេនាំគ្នាសង់ជាអាស្រម។ ទី១ គេសង់នៅកោះមូលខាងទិសពាយព្យ ត្រង់កន្លែងដែលឃើញសពអណ្ដែតជាដំបូង បន្ទាប់មកនៅកោះកាពិ រួចនៅតាមមាត់សមុទ្រ និងកោះនានា ។ចំណែក អ្នកនិយមជឿវិញ មិនគ្រាន់តែអ្នកមានជំងឺប៉ុណ្ណោះទេ ទោះបីអ្នកធ្វើដំណើរដោយទូក សំពៅ តាមសមុទ្រដែលភ័យខ្លាចអំពីព្យុះខ្យល់ និងគ្រោះកាចផ្សេងៗទៀតក៏តែងសំបូងសង្រូងបន់ស្រន់លោកស្រី ម៉ៅ សុំសេចក្ដីសុខគ្រប់គ្នា ។ចាប់តាំងពីពេលនោះមក ប្រជាពលរដ្ឋនៅតាមមាត់សមុទ្រ និងតាមកោះនានាតាំងពីភូមិរាមរហូតដល់ព្រំប្រទល់ដែនសៀម តែងគោរពបូជាលោកស្រី ម៉ៅ គ្រប់គ្នា ព្រោះកាលនៅរស់នៅឡើយ លោកស្រីមានអានុភាពលើប្រជាពលរដ្ឋនៅតំបន់នេះ លុះអនិច្ចកម្មទៅហើយ ក៏វិញ្ញាណក្ខន្ធលោកស្រីនៅមានឥទ្ធិពលខ្លាំងក្លាលើដំបន់នេះទៀត ។ ព្រាយបិសាចអារក្ខ អ្នកតាឯទៀតៗ ក៏ខ្លបខ្លាចអំណាចលោកស្រីទាំងអស់ ដូច្នេះហើយបានជាអ្នកស្រុកនៅតំបន់នេះ បើមានជំងឺ ឬបន់ស្រន់ពីរឿងអ្វី គេពុំដែលបន់វត្ថុស័ក្តិសិទ្ធិណាក្រៅពីលោកស្រី ម៉ៅ ឡើយ ហើយចំណេរយូរៗទៅ ពាក្យថាលោកស្រី ម៉ៅ ក៏ក្លាយមកជា យាយម៉ៅ រហូតដល់សព្វថ្ងៃ ។រីឯសំណែនដែលគេសែនថ្វាយវិញ នៅគ្រប់អាស្រមទាំងអស់ឃើញមានសុទ្ធតែរូបលិង្គជាគំនរដែលគេធ្វើ អំពីស៊ីម៉ងក៍មាន អំពីឈើក៏មាន ប៉ុន្តែភាគច្រើនគឺឈើ ដែលមានខ្លះត្រូវបានលាបពណ៌ជាលម្អផង លុះមានច្រើនទៅ បណ្ដាលឲ្យកណ្ដៀរស៊ីលិង្គឈើទាំងនោះ ដូច្នេះហើយបានជានៅឆ្នាំ ១៩៦៦ បរិស័ទ បាននាំគ្នាធ្វើពិធីមួយ សុំរើយកតង្វាយលិង្គឈើចាស់ ៗ ទៅដុតចោលម្ដង ហើយសាងរូបលិង្គថ្មីថ្វាយជំនួសវិញ ។ក្រៅអំពី រូបលិង្គដូចបានពោលខាងលើនេះ ឃើញមានតង្វាយដទៃទៀតគឺឡង់ (ឆត្រតូចៗ) និងតេងឡាង(គោមធ្វើពីក្រដាសក្រហម)ខ្លះដែរ ទំនងជាអ្នកនិយមចិនគេដាក់ថ្វាយ ជាពិសេសតាមរបៀបអ្នកតាចិន ។តាម ព័ត៌មានមួយផ្នែកទៀតថា លោកស្រី ប៉ែន ជាភរិយាចុងនៃលោកនាយតំបន់ក៏ស្លាប់ទៅកើតជាព្រាយបិសាចដែរ ដូច្នេះបានជានៅកោះមូលមានអាស្រម២ គឺអាស្រម១នៅជ្រុងខាងទិសពាយព្យនៃកោះ ជាអាស្រមរបស់យាយម៉ៅ និងអាស្រម១ ទៀត នៅជ្រុងខាងទិសទក្សិណនៃកោះ ជាអាស្រមរបស់យាយប៉ែន ប៉ុន្តែយាយប៉ែននេះពុំសូវមានគេស្គាល់ និងពុំមានអ្នកណាបន់ស្រន់អ្វីទេ៕